Indarkeria matxisteari ez jajo keinu sinbolikoakaz aurre egiten, ezta egun horretan erakunde batzuk morez janzteagaz be. Askotan, urtean zehar, kolore morea erabiltzen daben erakunde horreek eurek eragiten deuskue kaltea emakumeoi, behin eta barriro biktimizatuz. Erakundeen indarkeria (egiten dabena zein, ez egitea) hain da handia, non emakumeok gure kabuz sortu behar izan doguzan babesteko moduak. Babes bila jotzen dauan sistema berak be emakume bizirauleak kriminalizatu egiten baitauz.
Zemendian, sarri, ikus-entzunezko medioak biktimak erabilten saiatzen dira, eta askotan “agenda beteteko” baliabide bihurtzen gaitue. Ekitaldi instituzionaletara, telebistara edo irratira konbidetan gaitue, egun gitxi batzuetan agertuz, eta gero barriro ahaztuz.
Sistema ez dago benetan prest indarkeria patriarkala bizi dogunoi harrerea emoteko eta holan, urtean zehar morez janzten diran erakunde horreek beraiek errepikatu egiten dabe emakumeok jasaten dogun diskriminazioa. Indarkeria matxistatik bizirauteak bizitza osorako ondorioak ixten ditu osasunean, eta hau gitxi ez balitz, instituzinoen indarkeria be jasan behar izaten dogu; erakundeen huts egitea, nola lagundu ez jakitea, baliabideak ukatzea…eta abar luze bat.
Prensa be ez da bazterrean geratzen. Kazetari (Estaduko eta erkidegoetako komunikabideetakoak) eta ordezkari politiko ugarik "biktimen bila" deitu gaitue aste honeetan, kontaktuak edo kontakizunak lehen personan eskatuz. Ez dabe datu enpirikorik, ordezkaririk edo aditurik gura, ez. Xehetasunak, morboa eta abiadura gura dabez. Askotan, ez dabe kontuan hartzen etikoa dan, personea arriskuan dagoan eta adostutako akordioak beteten ez diran, berbarako edukia aurreikustea edo irudia ez zabaltzeko eskubidea. Eta, gainera, gertakari larri baten aurrean prensa behar izan dogunean ez da beti egon. Eta horrela biktimak publizidade bihurtzen dira, eskubidedun subjektu beharrean.
Horrezaz gain, erreibindikazino egun hori indarkeria matxistearen egiturazko arazoa itxuragabetuten daben beste arrazoi batzuengaitik ordezkatu da. Badirudi agenda politikoan errazoi horrek garrantzi handia daukala, baina ez praktikan. Ez da zemendiaren 25a bere datan be ikusezin geratzen dan lehenengo aldia, aurten Bilbon gertatu dan bezala, Indarkeria Matxistaren aurkako Nazinoarteko Egunetik gertuen dagoen asteburuan beste izaera bateko manifestazio bat egin baita. Beste batzuetan be bizi izan dogu: zemendiaren 25eko mobilizazinoak desagertu egiten dira beste burruka batzuetan, batzuetan intersekzionaletan eta beste batzuetan ez, hil, eraso eta bizitzea baldintzatzen deuskun indarkeria salatzera soilik zentratu beharko zatekean espazio bat okupatzen baitabe. Urtean behin be ezin gara atera gu ez hiltzeko eskatzera. Komunidade adituarentzat epidemia bat dana, batzuentzako beste edozein gairen bitartez alda daitekean gai txikiago bat dirudi. Izan be, dagoeneko badakigu indarkeria ez datorrela soilik indarkeria ukatzen dabenengandik, baizik eta baita indarkeriari aurre egiten diotela dinoenengandik be. Eta espektro politiko bakar batera murrizteak bere dimentsio erreala ezkutatzeko eta iraunarazten jarraituteko baino ez dau balio.
Eta ikusezin bihurtze horren erdian, haurtzaroa da barriro be ahazturik handiena.
Mobilizazinoetatik eta agenda instituzionaletik kanpo geratzen dira beti indarkeria matxistaren biktima zuzenak diren haurrak (lekukoak, bizirik atera direnak, hildakoak, umezurtzak, zaurituak eta horietako asko indarkeria horren menpe jarraitzera behartuta daudenak, zaintza inposatuen bidez). Babestu beharko leukezan zerbitzuek egitura-gabezia daukie: baliabideak, langile prestatuak eta benetako tresnak, segurtasuna eta konponketa bermatzeko.
Haurtzaroa ostonduta geratuten da zemendiaren 25ean, nahiz eta genero indarkeriaren kaltetu sakonenak izan. Horregaitik, Bidaureko kideok eskatuten dogu instituzinoak keinuetatik benetako konpromisora pasa daitezala. Benetako erreparazinoa bermatutea, laguntza profesional duina emotea, ama babesleen kriminalizazinoa etetea, prensak sensazionalismoa alde batera ixtea eta etika errespetatzea, haur eta nerabeak eurentzako baliabide espezializatuakaz artatzea, eta indarkeria matxistearen aurkako burrukeak urteko egun guztietan lehentasuna izatea.
Ez gaur bakarrik.